بررسی ارتباط خودکارآمدی عملکرد بالینی بر اساس فرایند پرستاری با خلاقیت، در محیط های بالینی در دانشجویان پرستاری شهر کرمان

زمینه و هدف: توجه به خلاقیت و تأثیر آن بر خودکارآمدی دانشجویان از عوامل مهم در موفقیت آن ها و موثر واقع شدن مراقبت در محیط های بالینی می باشد. این تحقیق با هدف بررسی ارتباط بین خودکارآمدی بالینی و خلاقیت دانشجویان پرستاری انجام شد. روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی از نوع مقطعی بود. نمونه های پژوهش 200 دانشجوی کارآموز و کارورز دانشکده پرستاری و مامایی کرمان از مهر ماه 1393 تا اردیبشت ماه سال 1393 (به مدت 2 نیمسال تحصیلی) بودند که با روش نمونه گیری در دسترس وارد مطالعه شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه متشکل از 3 بخش اطلاعات دموگرافیک، خلاقیت تورنس و خودکارآمدی عملکرد بالینی بر اساس فرآیند پرستاری بود. تحلیل داده ها از طریق آزمون های ضریب همبستگی پیرسون و ضریب رگرسیون خطی و با استفاده از نرم افزار SPSS انجام گرفت. یافته‌ ها: میانگین نمره خودکارآمدی 8/04±107/83 و میانگین نمره خلاقیت 9/6±102/71 بود. 97% از دانشجویان خودکارآمدی بالینی متوسط و قوی برخوردار بودند. آزمون همبستگی پیرسون نشان داد، بین نمره خلاقیت کل و نمره خودکارآمدی کل ارتباط مثبت و معنی داری وجود دارد (0/0001<P). بیشترین میانگین نمره خلاقیت مربوط به حیطه سیالی (9/22±34/3) است؛ همچنین بیشترین میانگین نمره خودکارآمدی مربوط به بررسی بیمار (6/9±34/89) و کمترین نمره آن مربوط به حیطه ارزشیابی (4/46±17/43) بیمار است. نتیجه ‌گیری: نتایج حاصل از مطالعه مبین ارتباط قوی و مثبتی بین خودکارآمدی بالینی و خلاقیت است؛ لذا باید در برنامه ی درسی دانشجویان علاوه بر پیش بینی واحدهایی برای پرورش خلاقیت (با تأکید روی بعد بسط به جزئیات)، تأکید ویژه ای بر مرحله ارزشیابی فرآیند پرستاری در محیط های بالینی داشته باشیم. زیرا احتمالاً می تواند بر خودکارآمدی بالینی های آن ها به عنوان یک مهارت بالینی مهم در امر مراقبت از بیمار مؤثر واقع شود.